عفونت قارچی گوش سبب التهاب، خشکی پوست و ترشحات بدبو در مجرای گوش می گردد. اغلب اشخاصی که در آب و هوای گرم زندگی می کنند و یا بیشتر در ورزش های آبی شرکت می نمایند دچار مشکل قارچ گوش می شوند. برای آشنایی بیشتر با قارچ گوش و روش های درمان خانگی و پزشکی آن در این مطلب همراه ما باشید.

درمان خانگی عفونت قارچ گوش

قارچ گوش یا همان عفونت قارچی گوش خارجی که با نام علمی اتومایکوزیس شناخته می شود، همانطور که از نامش پیداست نوعی عفونت قارچی گوش است که در لاله و مجرای شنوایی افراد مشاهده می شود. این مشکل به خاطر ورود قارچ و باکتری به قسمت بیرونی گوش ایجاد می شود و لاله و مجرای شنوایی گوش را درگیر می نماید. این نوع از عفونت اغلب در افرادی دیده می شود که در نقاط گرمسیر و مناطق گرم زندگی می کنند و یا اغلب ورزش های آبی انجام می دهند، همچنین قارچ گوش بیشتر در فصل تابستان مشاهده می گردد. افرادی که دائم در حال شنا هستند و یا دچار بیماری دیابت می باشند و یا اگزما دارند، همچنین کسانی که بیماری های مزمن پوستی دارند بیشتر دچار این مشکل می شوند.

همانطور که می دانیم گوش تنها عضو خارجی در بدن است که عوامل خارجی به آسانی نمی توانند به آن وارد شوند، زیرا دارای بن بست است، از این رو اگر آب به داخل آن نفوذ یابد و مدت زیادی در گوش بماند می تواند سبب فراهم آمدن محیط رشد قارچ که همان رطوبت و تاریکی است شود. در نتیجه هاگ قارچ در گوش تکثیر خواهد شد، به ویژه اگر در فصل گرما باشیم. در این شرایط عفونت قارچی گوش خارجی اتفاق خواهد افتاد.

عامل اصلی بروز این بیماری قارچ های ساپروفیت می باشند که مهمترین نوع آن ها آسپرژیلوس نیجر می باشد. برای درمان خانگی قارچ گوش روش های دارویی و گیاهی مختلفی وجود دارد که در این مطلب با این روش ها و علائم و علل بروز آن آشنا خواهیم شد.

علل بروز قارچ گوش

باید بدانید که حدود ۶۰ نوع مختلف قارچ وجود دارند که می توانند سبب بروز و ایجاد عفونت قارچ گوش شوند. به جز انواع قارچ، باکتری ها نیز در برخی موارد می توانند با قارچ ها ترکیب شده و عفونت را پیچیده تر و سخت تر کنند. برخی از قارچ های ایجاد کننده عفونت گوش شامل موارد زیر می شوند:

• قارچ های کم علامت گوش و مخمرها مثل مالاسزیاها، قارچ کاندیداهای گوش
• قارچ های پوستی در گوش
• قارچ های خیلی خطرناک مانند آسپرژیلوس، اسکوپولاریوپیس

از دلایل دیگر بروز قارچ گوش و ایجاد عفونت قارچی در گوش می توانیم موارد زیر را نام ببریم:

• یکی از علل رشد میکروب و باکتری ها در گوش، صدمه دیدن گوش به دلیل مصرف گوش پاک کن است که در بین افراد شایع می باشد.
• شنا کردن و استفاده از استخرهای عمومی که دارای آب آلوده و حاوی باکتری و قارچ هستند. آلودگی از طریق آب وارد گوش شده و سبب قارچ خواهد شد.
• حمام رفتن زیاد و خشک نکردن مجرای خارجی گوش سبب می شود تا گوش فرد در معرض عفونت قارچ گوش قرار گیرد.
• اشخاصی که دچار بدشکلی گوش می باشند، به شکلی که خشک کردن و تمیز نمودن گوش برایشان مشکل می باشد، مستعد ابتلا به عفونت قارچ گوش هستند.

علائم بروز قارچ گوش

عفونت قارچی گوش نشانه ها و علائم مختلفی دارد که در ادامه مطلب با این نشانه ها آشنا خواهیم شد:

• حس درد زیاد در گوش
• خارش قسمت خارجی گوش
• التهاب و قرمز شدن سطح پوست کانال گوش
• تب
• ورم گوش
• پوسته پوسته شدن پوست در ناحیه گوش
• شنیده شدن صدای زنگ در گوش
• حس پر بردن گوش
• ترشح مایعات از داخل گوش
• مشکلاتی در شنوایی

باید بدانید که یکی از شایعترین نشانه های این مشکل، ترشح مایعات از گوش فرد است. ترشحاتی که ممکن است در رنگ های مختلفی مثل سفید، زرد، سیاه، خاکستری و یا سبز دیده شوند.

روش های درمانی قارچ گوش

در حالت کلی برای درمان عفونت قارچ گوش به روش پزشکی یا خانگی دو اصل مهم وجود دارند که دارای اهمیت بالایی هستند:

• تمیز نمودن، پاک نگه داری و خشک نگه داشتن گوش برای از بین بردن شرایط مساعد رشد قارچ مهم است.
• درمان ضد قارچ که شامل مصرف داروهای درمان کننده قارچ به شکل موضعی و برخی موارد خوراکی می باشد.

حال با برخی از روش های درمان قارچ گوش آشنا می شویم، البته باید بدانید که بهتر است قبل از استفاده از روش های درمان مختلف چه پزشکی و چه خانگی برای رفع قارچ گوش باید با یک متخصص در این زمینه مشورت نمایید.

• تمیز نمودن گوش:

روش های درمان خانگی

علاوه بر روش های مختلف پزشکی، روش های خانگی برای درمان عفونت قارچ گوش وجود دارند. البته قبل از استفاده از این روش ها باید با یک متخصص در این زمینه مشورت شود.

• پراکسید هیدروژن رقیق شده را می توانید برای تمیز نمودن گوش از ترشحات استفاده نمایید.
• علاوه بر این داروهای بدون نسخه که دارای کاربامید پر اکسید می باشند نیز می توانند در تمیز نمودن گوش مفید باشند.

هرآنچه در مورد عفونت گوش در بزرگسالان باید بدانید

عفونت گوش یکی از عفونت های رایج در بین کودکان است. اما این بدین معنی نیست که چنین اتفاقی برای بزرگسالان اتفاق نخواهد افتاد. این بیماری عفونی در کمین بزرگسالان نیز بوده و ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. تنها تفاوتی که در عفونت گوش کودکان و عفونت گوش بزرگسالان وجود دارد، شدت و مدت زمان درمان بیماری است. عفونت گوش در کودکان معمولاً وخیم نبوده و خیلی زود درمان می شود. اما زمانی که همین عفونت گوش برای بزرگسالان اتفاق می افتد نشان از بروز یک بیماری جدی است. اگر فردی در بزرگسالی دچار عفونت گوش شود حتماً باید علائم بروز این بیماری را بررسی کرده و به پزشک مراجعه کند. در این مقاله در مورد علائم، علت های بروز، درمان و پیشگیری این بیماری بیشتر صحبت خواهیم کرد.

علائم عفونت گوش بزرگسالان

به طور کلی سه نوع عفونت گوش داریم.

هر نوع از عفونت گوش نشان دهنده درگیر شدن یکی از قسمت های اصلی گوش است:

• عفونت گوش داخلی
• عفونت گوش میانی
• عفونت گوش خارجی

عفونت گوش داخلی

گاهی علائم موجود، عفونت گوش داخلی را مطرح می نماید اما ممکن است نشانه بروز عفونت گوش داخلی نباشد.

علائم این نوع عفونت علاوه بر درد گوش شامل موارد زیر می شود:

• سرگیجه
• حالت تهوع
• استفراغ
• کم شنوایی
• اختلال تعادلی
• خارج شدن ترشحات از گوش
• کشیدن گوش توسط بیمار

حتی گاهی اوقات بروز مشکل در قسمت داخلی گوش می تواند نشانه ای از یک مشکل حادتر مثل مننژیت (عفونت مغزی) باشد.

عفونت گوش میانی

گوش میانی ناحیه ای از گوش است که دقیقاً در پشت پرده گوش قرار گرفته است. عفونت گوش میانی را در علم پزشکی با نام otitis media نیز می شناسند. معمولاً این عفونت زمانی اتفاق می افتد که مایعی در پشت پرده گوش جمع شده و منجر به ورم پرده گوش شود. بعد از بروز این مشکل شخص احساس گوش درد داشته و گاهی اوقات احساس پرشدگی گوش دارد. در کنار این علائم گاهی اوقات مایعاتی از داخل گوش آسیب دیده خارج می شود که می تواند یکی از علائم بروز عفونت گوش میانی باشد. گاهی اوقات عفونت میانی از این علائم فراتر رفته و خودش را با تب نشان می دهد. ممکن است قدرت شنوایی فرد درگیر شده کاهش یافته و تا زمان پاکسازی عفونت توانایی شنیداری اش به حالت اولیه باز نگردد.

عفونت گوش بیرونی

قسمت بیرونی گوش به قسمتی انتهایی و خروجی گوش گفته می شود، یعنی همه قسمت های گوش از پرده گوش به بعد را با نام گوش بیرونی می نامند.

این نوع عفونت را با نام otitis externa نیز می شناسند. شروع علائم این نوع خاص با خارش وحشتناک گوش ها همراه خواهد بود.

در مراحل بعدی علائم زیر ممکن است ظاهر شود:

• درد گوش
• حساس شدن گوش
• قرمزی
• ورم و التهاب

علائم عفونت گوش

علت اصلی عفونت گوش همان طور که از اسمش هم مشخص است به عفونت های باکتریایی باز می گردد. اما اینکه کدام یکی از قسمت های گوش، داخلی، بیرونی یا میانی درگیر این بیماری شود، علائم بیماری عفونت گوش بسته به نوع عفونت گوش متفاوت خواهد بود.

عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی معمولاً با یک سرما خوردگی یا مشکل تنفسی آغاز می شود.

این عفونت ممکن است گاهی اوقات گسترش یافته و از طریق شیپور استاش (لوله باریکی که گوش میانی را به پشت بینی متصل می کند) یک یا هر دو گوش را درگیر کند. وظیفه اصلی شیپور استاش تنظیم فشار هوا در داخل گوش ها می باشد. ولی ممکن است یکی راه های انتقال عفونت بین دو  ناحیه گوش نیز باشد. این لوله از داخل گوش به قسمت پشتی بینی و گلوی تان متصل می شود. زمانی که فرد دچار عفونت گوش شود، ممکن است به مرور شیپور استاش را نیز درگیر کند. حتی باعث تورم و التهاب شیپور استاش شود. در مرحله بعدی همین تورم به ظاهر ساده ممکن است باعث شود که همه مایعات داخل این لوله شیپوراستاش تخلیه نشده و دقیقاً پشت پرده گوش جمع شوند.

عفونت گوش بیرونی

عفونت گوش شناگر نام دیگری است که بر روی عفونت گوش بیرونی گذاشته اند.

علت این نام گذاری هم به این خاطر است که علت اصلی بروز این عارضه باقی ماندن آب استخر در داخل گوش شناگر است. البته این اتفاق فقط منحصر به شناگرها نبوده و ممکن است همین اتفاق داخل وان حمام یا در حین دوش گرفتن نیز اتفاق بیفتد. رطوبت و آب جمع شده بهترین مکان برای رشد باکتری ها بوده و می تواند فرد را در معرض عفونت گوش قرار دهد. حال زمانی که شما با دست یا هر جسم خارجی دیگری به قسمت خارجی گوشتان آسیب رسانده باشید، زمینه بروز عفونت باکتریایی در گوش بیرونی را فراهم کرده اید.

عوامل خطر عفونت گوش بزرگسالان

یکی از علت هایی که باعث می شود تا کودکان نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش قرار داشته باشند. کوتاه و افقی تر بودن شیپور استاش در گوش کودکان است. زمانی که هنوز این لوله کوچک است و رشد کافی را نداشته احتمال بروز عفونت گوش هم بیشتر است، در نتیجه کودکان بسیار بیشتر از بزرگ سالان در معرض عفونت گوش می باشند. البته عواملی هستند که ممکن است بروز این عارضه را شدت بخشیده یا احتمال آن را افزایش دهند. به طور مثال: مصرف سیگار و یا در معرض دود سیگار قرار گرفتند احتمال بروز عفونت گوش را تاحد قابل توجهی افزایش خواهد داد.

حساسیت های فصلی نیز یکی دیگر از عواملی است که ممکن است احتمال بروز عفونت گوش را در شما افزایش دهند. از طرف دیگر بروز سرماخوردگی یا عفونت های تنفسی نیز می تواند شما را در معرض بروز عفونت های گوش قرار دهد.

زمان مراجعه به پزشک

اگر از تمامی علائم و نشانه هایی که در بالا به آن ها اشاره کردیم فقط دچار گوش درد شده اید، قبل از مراجعه و گرفتن وقت ویزیت از دکتر بهتر است ۱ یا ۲ روزی صبر کنید. گاهی اوقات عفونت گوش جزئی بوده و پس از چند روز به خودی خود بهبود می یابد. اما اگر بعد از گذشت این مدت زمان هیچ بهبودی حاصل نشد و تب کردید، در اولین فرصت به پزشکتان  مراجعه کرده و علائمتان را کاملاً برای دکتر شرح دهید. در هنگام ویزیت بازگو کردن هرکدام از علائم تخلیه آب از گوش، مشکل در شنوایی و… می تواند روند درمان و تشخیص را تا حد زیادی سرعت ببخشد.

وسیله ای است که با نور و قدرت بزرگ نمایی که دارد، امکان بررسی دقیق تر سلامت گوش تان را به پزشک مربوطه می دهد. گوش بین بادی نیز وسیله شنوایی شناسی دیگری است که برای معاینه پرده گوش از آن استفاده می شود و می تواند فشار هوا در داخل مجرای گوش بیرونی را تغییر داد. بدین صورت که اگر پرده گوش شما در برابر جریان هوای ایجاد شده توسط دستگاه هیچ حرکتی نداشت بدین معنی خواهد بود که مایع در گوش میانی تان تجمع یافته و گوش شما بدون شک عفونی شده است. اما اگر پرده گوش به راحتی حرکت کرد، احتمالاً قسمت میانی گوش شما دچار عفونت شده یا حداقل مشکل به وجود آمده چندان جدی نیست.

تست تمپانومتری

یکی دیگر از راه هایی که برای تشخیص عفونت گوش از آن استفاده می شود.

تست تمپانومتری برای ارزیابی وضعیت شنواییتان استفاده می شود.

اگر پزشکتان احتمال بدهد که عفونت باعث از دست رفتن درصدی از شنوایی شما شده، ممکن است یک آزمایش شنوایی سنجی ساده نیز ترتیب دهد تا تشخیص دقیق تری از این بیماری عفونی داشته باشد.

درمان عفونت گوش بزرگسالان

نوع عفونت گوشی که دچار آن شده اید می تواند شیوه درمانی را مشخص کند.

در بسیاری از موارد که فرد دچار عفونت میانی و خارجی گوش شده باشد، پزشک برای بیمار آنتی بیوتیک تجویز می کند.

درمان عفونت  گوش میانی 

احتمال اینکه پزشکتان برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند بسیار زیاد است.

بعضی از آنتی بیوتیک ها به صورت خوراکی مصرف می شود. انواع دیگر آن ممکن است به صورت قطره برای ریختن داخل گوش تجویز شود. در صورتی که درد داشته باشید نیز ممکن است برایتان مسکن های بدون نسخه و ضد التهاب نیز نوشته شود تا علائم کم تر شده و روند درمانیتان سرعت بگیرد. اگر با وجود درمان هنوز هم علائم آلرژی یا سرما خوردگی تان از بین نرفت. شاید پزشکتان برای شما آنتی هیستامین، ضد احتقان بینی یا اسپری بینی تجویز نماید. یکی دیگر از تکنیک های موثر autoinsufflation است. بدین معنی که به پاک سازی شیپور استاش بیماری کمک می شود. اینکار با فشار دادن بینی، بستن دهان و بازدم بسیار آرام انجام می شود. با این تکنیک هوا را مستقیماً به داخل شیپور استاش فرستاده و به خشک شدن هرچه سریع تر مایعات جمع شده داخل شیپور استاش کمک خواهید کرد.

درمان عفونت گوش بیرونی

پاک سازی و نظافت گوش بیرونی باید با دقت بالا انجام شده و پیش از آن از داروهای ضد التهابی و آنتی بیوتیک داخل گوش استفاده شده باشد.

در صورتی که عفونت گوش خارجی یا بیرونی باکتریایی باشد پزشک آنتی بیوتیک تجویز خواهد کرد.

اما اگر عفونت به وجود آمده ویروسی باشد برای مدت کمی صبر کنید تا عفونت گوش به خودی خود درمان شود. البته این مورد کاملاً بستگی به نوع ویروسی دارد که گوش تان را درگیر کرده است. گاهی اوقات ممکن است به درمان نیاز داشته باشید.

پیشگیری از عفونت گوش بزرگسالان

برای اینکه از بروز هرگونه عفونت گوش پیشگیری کنید بهتر است موارد زیر را رعایت کنید:

• گوش هایتان را به صورت منظم تمیز کرده و با دقت از یک گوش پاک کن برای تمیز کردن قسمت های بیرونی گوش استفاده کنید. یادتان باشد که حتماً بعد از دوش گرفتن یا شنا کردن گوش هایتان را به خوبی خشک کنید.
• سیگار نکشید و خودتان را در معرض دود سیگار دیگران قرار ندهید.
• با دور بودن از علائم بروز حساسیت، این بیماری را کنترل کرده و داروهای مربوط به حساسیت تان را میل کنید.
• دست های تان را به خوبی بشویید و از دست دادن با افراد سرما خورده یا دارای مشکل تنفسی بپرهیزید.
• واکسن های مورد نیاز را بزنید.
  
  
  
  منبع: 
  
  https://pezeshket.com/salamat_jesm/ent/%D8%B9%D9%81%D9%88%D9%86%D8%AA-%DA%AF%D9%88%D8%B4-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%B3%D8%A7%D9%84%D8%A7%D9%86/

شاید تا به حال برای شما هم اتفاق افتاده باشد که دور خودتان چرخیده باشید و بعد از متوقف شدن احساس کنید که دنیا دور سرتان در حال چرخیدن است. این حالت که مخصوصا در دوران کودکی خیلی از ما تجربه شده است با چرخیدنمان شروع می شود. حال تصور کنید که به طور ناگهانی و بدون چرخیدن به دور خود دنیا دور سرتان بچرخد. این حالتی است که بیماران مبتلا به بیماری منیر تجربه می کنند. اگر مایلید درباره ای این بیماری، علائم، چشم انداز، روش های درمانی، تشخیص آن و … اطلاعات بیشتری بدست آورید مقاله زیر را تا انتها بخوانید.

بیماری منیر چیست و به چه علت ایجاد می شود؟

این بیماری نوعی بیماری ناشی از گوش داخلی است که در آن بیمار احساس سرگیجه شدیدی کرده و می تواند علائم دیگری مثل وز وز گوش، کم شدن شنوایی، و سنگینی یا فشار در گوش را نشان دهد. متاسفانه این بیماری نوعی بیماری پیشرفت کننده است که به مرور زمان علائم شدید تری پیدا کرده و می تواند باعث از دست دادن دائمی شنوایی شود. با این حال معمولا فقط یک گوش را درگیر خود می کند.

علت دقیق این بیماری شناخته شده نیست اما به نظر می رسد که علائم ناشی از آن به علت تجمع مایع در گوش داخلی بوده و از آنجایی که گوش داخلی مسئول رساندن اطلاعات شنوایی و تعادل به مغز است، اختلال در آن باعث ایجاد مشکل در پیام های رسیده به مغز شده و می تواند در هر دو دسته پیام شنوایی و تعادل مداخله کند.

برای بررسی علت تجمع مایع در گوش داخلی تئوری های مختلفی وجود دارد به طوری که مواردی مثل تخلیه شدن ضعیف مایع به علت بلوکه بودن مسیر آن، بیماری های خود ایمنی، واکنش های آلرژیک، عفونت های ویروسی، تمایل ژنتیکی، ضربه به سر و سر درد های میگرنی مشمول این تئوری ها هستند.

علائم بیماری منیر چیست؟

همانطور که گفته شد یکی از علائم مهم این بیماری حملات سرگیجه و احساس چرخش ناگهانی است. مدت زمان این حملات می تواند از 20 دقیقه تا 24 ساعت طول کشیده و در طول یک هفته چندین بار تکرار شود. البته در بعضی افراد ممکن است حتی یک سال هم بین حملات سرگیجه آن ها فاصله بیفتد. این سرگیجه باعث ایجاد حالت تهوع و استفراغ شده و از آنجایی که به طور ناگهانی رخ می دهد می تواند منجر به اضطراب، افزایش ضربان قلب و حتی عرق سرد در بیمار شود.

همچنین بیماران در اوایل ابتلا به این بیماری به صورت گاه به گاه دچار از دست دادن شنوایی شان می شوند که معمولا با گذر زمان این حالت به صورت دائمی اتفاق افتاده و یک گوش بیمار کاملا ناشنوا می شود.

از سایر علائم این بیماری می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• وز وز گوش
• احساس فشار در گوش یا سنگینی آن
• تاری دید
• اسهال و لرزش
• بعضی از بیمارانی که از این بیماری رنج می برند دچار حمله سرگیجه چنان شدیدی می شوند که تعادل خود را از دست داده و به طور ناگهانی به زمین می افتند. به این حالت حمله سقوط یا drop attack گفته می شود.

نکته ی شایان ذکر این است که علائم این بیماری در گذر زمان می تواند تغییر کرده یا اینکه بعضی از آنها دائمی شوند، همچنین نباید تصور کرد که این بیماری خود به خود خوب می شود؛ درنتیجه باید بیمار تحت نظر پزشک بوده و شرایطش را تحت کنترل داشته باشد.

حملات ناگهانی ای که اتفاق می افتند خطرناک بوده و خصوصا اگر بیمار در این حین در حال رانندگی باشد ممکن است حوادث ناگواری اتفاق بیفتد.

درمان منیر

این بیماری پیش رونده درمان ندارد اما با انجام مواردی می توان علائم را کنترل کرده و یا اینکه آن ها را از بین برد.

درمان های دارویی:

• مکلیزین، دیازپام، گلیکوپیرولات و لورازپام برای درمان یا کاهش دوره سرگیجه
• دارو های دیورتیک یا مدر برای کاهش آب بدن و فشار مایع گوش داخلی
• تزریق آنتی بیوتیک جنتامایسین در گوش میانی برای کنترل سرگیجه. البته این دارو ریسک ناشنوایی را بالا می برد به همین دلیل بعضی پزشکان به جای جنتامایسین از کورتیکواستروئید ها استفاده می کنند.

درمان های تغذیه ای و رفتاری:

• کاهش نمک مصرفی جهت جلوگیری از تجمع آب در بدن
• در بعضی افراد مصرف کافئین، الکل و شکلات علائم را بدتر می کند پس بهتر است این موارد را حذف و یا کاهش دهند.
• ترک سیگار به کاهش علائم کمک می کند.

جراحی:

• اگر بقیه روش ها به کاهش سرگیجه بیمار کمک نکند جراحی انتخاب می شود تا فشار گوش داخلی را کاهش دهد. البته بعضی اوقات هم اتفاق می افتد که پزشک جراح اعصاب عصب وستیبولی بیمار را قطع کند.

روش های درمانی جایگزین:

• مواردی مثل طب سوزنی، ورزش های مخصوص مثل تای چی، مکمل های گیاهی مثل گیاه جینکو بیلوبا یا ریشه زنجفیل و … از مواردی هستند که ممکن است بعضی افراد آن ها را امتحان کنند، اما هنوز صحت این درمان ها مشخص نشده است.

بیماری منیر در چه سنی اتفاق می افتد؟

بیشتر کیس های بیماری منیر در در دوران بزرگسالی و در سنین 40 تا 60 سالگی اتفاق می افتد. در نتیجه احتمال بروز آن در کودکان یا افراد جوان کم است.

آیا بیماری منیر به صورت ارثی منتقل می شود؟

بیشتر کیس های این بیماری در کسانی اتفاق می افتد که سابقه ی خانوادگی ای در رابطه با آن ندارند یا به عبارتی این بیماری شیوع اسپورادیک دارد؛ با این حال درصد کمی از موارد گزارش شده، در خانواده ها منتقل می شده است.

از آنجایی که بیماری های ارثی و خانوادگی معمولا الگوی اتوزوم غالب دارند این احتمال وجود دارد که بیماری منیر هم چنین الگویی داشته باشد اما طی بررسی های انجام شده هیچ ژنی مرتبط با این بیماری شناسایی نشده است.

تشخیص منیر چگونه انجام می شود؟

پزشک پس از بررسی علائم بیمار، سابقه ی پزشکی و خانوادگی او و همچنین انجام تست هایی مثل تست های تعادل و شنوایی سنجی سعی در تشخیص این بیماری می کند. تشخیص این بیماری، انجام تست های مرتبط با آن و همچنین پروسه درمان بیشتر توسط پزشک متخصص گوش و حلق و بینی صورت می گیرد.

آیا بیماری منیر از بین می رود؟

به نقل از مجله ی Harvard health درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد. زمانی که این بیماری تشخیص داده شود تا پایان عمر باقی می ماند. اما علائم معمولا ناگهانی ظهور پیدا کرده و ناپدید می شوند و تنها بعضی از کسانی که به بیماری منیر مبتلا هستند دچار ناتوانی های دائمی خواهند شد.

چشم انداز بیماری منیر چگونه است؟

به نقل از سازمان ملی ناشنوایی و اختلالات ارتباطی دانشمندان تخمین زده اند که از هر ده نفر بیمار مبتلا به منیر شش نفر آن ها یا خود به خود روند بهبودی را طی کرده و یا اینکه می توانند سرگیجه خود را با رژیم غذایی، دارو ها، و یا ابزار آلاتی کنترل کنند. اما درصد کمی از آنها تنها با اقداماتی مثل جراحی بهبود پیدا می کنند.

منبع: drmkeyhanifard

اتواسکلروز یا اتواسپونژیوزیس چیست؟

بیماری اتواسکلروز یا اتواسکلروزیس (Otosclerosis) بر استخوانچه‌های گوش میانی که صدا را انتقال می‌دهند، اثر می‌گذارد. گاهی‌اوقات این بیماری اتواسپونژیوزیس نامیده می‌شود و یکی از شایع‌ترین دلایل کم شنوایی پیشرونده در بزرگسالان است.

گوش میانی محل قرارگیری سه استخوان کوچک بدن است: چکشی، سندانی و رکابی. برخلاف اندازه کوچکشان، این سه استخوان نقشی اساسی در شنوایی شما دارند. هنگامی که پرده گوش در پاسخ به امواج صوتی مرتعش می‌شود، این استخوان­‌ها ارتعاشات را به گوش داخلی منتقل می‌­کنند.

اتواسکلروز گوش میانی زمانی اتفاق می‌افتد که یکی از این استخوان‌های کوچک در گوش میانی شما، به‌نام استخوانچه رکابی در جای خود مرتعش نمی‌شود. بیشتر اوقات، هنگامی فرد به آن مبتلا می‌شود که بافت استخوانی در گوش میانی به شکلی ناهنجاری اطراف استخوان رکابی رشد می‌کند.

آنچه باعث ایجاد اتواسکلروز می‌شود هنوز به‌صورت قطعی شناخته نشده است. اما اغلب در خانواده‌ سابقه ابتلا به این بیماری مشاهده می‌شود و متخصصان آن را بیماری ارثی می‌دانند. با وجود این، همیشه سابقه خانوادگی قبلی وجود ندارد و در صورت وجود سابقه خانوادگی ابتلا به اتواسکلروز قطعی نیست.

کلمه otosclerosis یونانی است. یعنی سخت‌شدن غیرطبیعی بافت (اسکلروز) گوش (اتو).

علائم اتواسکلروز

علائم اتواسکلروز اغلب به‌­تدریج ظاهر می­‌شوند و ممکن است همیشه شدید نباشند. با این‌ حال، باید به این علائم اصلی توجه کنید.

• کم شنوایی پیش­رونده

اتواسکلروز باعث کم‌ ­شنوایی انتقالی یا کم شنوایی ناشی از آسیب یا انسداد در گوش میانی می­‌شود.

در ابتدا، ممکن است در شنیدن فرکانس‌­های پایین (بم) مشکل داشته باشید، اما با گذشت زمان، ممکن است شنیدن همه فرکانس‌­ها برای شما دشوار شود.

برای مثال، ممکن است برای شنیدن صحبت‌های دوست‌تان از اتاق دیگر مشکل داشته باشید، به‌­ویژه اگر صدای آرام‌­تری داشته باشد. یا شاید همکارتان در جلسه‌ای چیزی را با شما زمزمه می­‌کند و شما نمی­‌دانید چه چیزی گفته است.

صدای خود شما نیز ممکن است بسیار بلند به نظر برسد، بنابراین ممکن است آن را تاحدی پایین بیاورید که دیگران به‌­‎سختی صدای شما را بشنوند. با گذشت زمان، ممکن است متوجه شوید که صدای وسایل صوتی خود را افزایش می­‌دهید، به­‌ویژه زمانی که از هدفون استفاده می­‌کنید.

برعکس، ممکن است در شرایط پُر سر و صدا، مانند مهمانی، اداره شلوغ، یا هر جای دیگری که مردم تمایل دارند از صدای بلند استفاده کنند، مشکل کم­تری در شنیدن داشته باشید.

این نوع کم شنوایی به‌­طور کلی با گذشت زمان بدتر می‌­شود. بیشتر اوقات، از یک گوش شروع می­‌شود و در نهایت به گوش دیگر منتقل می­‌شود.

• وزوز گوش

بسیاری از افرادی که دچار کم ­شنوایی هستند، همچنین متوجه علامتی به‌نام وزوز گوش می‌­شوند.

معمولا صدایی مانند «زنگ» در یک یا هر دو گوش توصیف می­‌شود، اما وزوز گوش ممکن است مانند غرش، خش­‌خش یا ویز‌ویز نیز به‌نظر برسد. این صداها ممکن است بیایند و بروند، اما ممکن است آن­‌ها را اغلب اوقات نیز بشنوید.

یکی از دلایل وزوز گوش آسیب به استخوان‌های گوش میانی است، به همین دلیل است که اتواسکلروزیس اغلب شامل این علامت می‌­شود.

• مشکل در تعادل

گوش‌­های شما فقط به شنیدن کمک نمی‌کنند. گوش داخلی حاوی سیستم دهلیزی شما است که اطلاعات ضروری­ را به مغز منتقل می­‌کند تا بتوانید هنگام ایستادن و راه رفتن تعادل خود را حفظ کنید.

آسیب گوش ناشی از اتواسکلروز می‌تواند سیستم ظریف مجاری تعادلی گوش را مختل کند و بر توانایی آن‌ها در درک حرکات شما تاثیر بگذارد. در نتیجه، ممکن است حفظ تعادل برای شما به‌­ویژه هنگام تغییر وضعیت یا حرکت سر مشکل­‌تر شود.

علاوه بر احساس بی­ثباتی روی پاهای خود، ممکن است دچار گیجی و سبکی سر یا سرگیجه شوید، جایی که به‌نظر می‌­رسد اتاق دور شما می­‌چرخد.

چه کسانی به اوتوسکلروز مبتلا می‌شوند؟

بیش از 3 میلیون نفر در ایالات متحده مبتلا به اتواسکلروز هستند، اما به نظر می‌رسد شیوع آن رو به کاهش است.

با توجه به داشتن عامل ژنتیکی، اتواسکلروز عمدتا سفید پوستان اروپایی و به‌ویژه زنان سفید پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در ایالات متحده، تقریبا از هر 10 نفر بزرگسال سفید پوست یک نفر به اتواسکلروز مبتلا می‌شود و خطر ابتلا به آن در زنان سفید پوست دو برابر بیشتر است.

به‌طور کلی، اگر کسی دارای والد مبتلا به اتواسکلروز باشد، احتمال ابتلا به آن نیز 25 درصد است. اگر پدر و مادر هر دو مبتلا باشند، کارشناسان خطر ابتلا را 50 درصد تخمین می‌زنند. اتواسکلروز همچنین تمایل دارد تا افراد سرخ پوست را تحت تاثیر قرار دهد، اما در بین جمعیت‌های آفریقایی، بومی آمریکایی و آسیایی بسیار کمتر دیده می‌شود.

اتواسکلروز همچنین در افراد جوان‌تر بیشتر دیده می‌شود. علائم معمولا بین 10 تا 45 سالگی و بیشتر در بیست سالگی فرد رخ می‌دهد. اغلب، اما نه همیشه، صدمات ناشی از این اختلال گاهی در سی سالگی به اوج می‌رسد. در حالی‌که اتواسکلروز ممکن است به کم شدید شنوایی منجر شود، به‌ندرت منجر به ناشنوایی کامل می‌شود.

افراد مبتلا به اتواسکلروز اغلب از این اختلال آگاه نیستند تا زمانی که دچار کم شنوایی (به‌تدریج بدتر می‌شود) می‌شوند و تصمیم به درمان کم شنوایی می‌گیرند.

برخلاف کم شنوایی ناشی از سر و صدا- که در ابتدا توانایی شنیدن صداهای با فرکانس بالا (زیر) را تحت تاثیر قرار می‌دهد- اتواسکلروز باعث ایجاد مشکل در شنیدن صداهای با فرکانس پایین (بم) می‌شود. گاهی‌اوقات افراد مبتلا به اتواسکلروز آهسته صحبت می‌کنند زیرا صدای خودشان را بلند می‌شنوند. بسیاری از افراد مبتلا به اتواسکلروز می‌گویند که شنیدن مکالمات در محیط‌های پُر سر و صدا برای آن‌ها راحت‌تر است. شاید به این دلیل که دیگران در این محیط‌ها با صدای بلندتر و با فرکانس بالاتر صحبت می‌کنند.

معمولا، اتواسکلروز هر دو گوش را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اگرچه تمایل دارد ابتدا از یک گوش شروع شود. وزوز گوش، سرگیجه و یا مشکلات تعادلی نیز ممکن است در افراد مبتلا به اتواسکلروز دیده شود.

اتواسکلروز رشد غیرطبیعی استخوان است که مانع از ارتعاش یکی از استخوان‌های کوچک گوش میانی می‌شود. این بیماری انتقال صدا به گوش داخلی را محدود می‌کند و باعث کم شنوایی انتقالی می‌شود.

گوش میانی حاوی زنجیره‌ای از سه استخوان ریز است. استخوان‌های شنوایی کوچکترین استخوان‌های بدن انسان هستند. آن‌ها عبارتند از؛ چکشی (malleus)، سندانی (incus) و رکابی (stapes) و هر کدام دارای یک نام لاتین هستند.

هر سه استخوان نقش مهمی در فرایند شنوایی دارند. برای شنیدن صدا، گوش خارجی امواج صوتی را دریافت می‌کند، از مجرای گوش عبور کرده و باعث ارتعاش پرده گوش شوند. سپس استخوان‌های گوش میانی این ارتعاشات را به گوش داخلی منتقل می‌کنند، جایی که روند شنوایی ادامه می‌یابد.

درست در کنار این استخوان‌های ریز، کپسول اتیک- دیواره خارجی سفت و بسیار متراکم استخوان گیجگاهی- قرار دارد که از گوش داخلی محافظت می‌کند. کپسول اتیک سخت‌ترین استخوان در بدن انسان است.

بیماری اتواسکلروزیس در این ناحیه از زمانی شروع می‌شود که بافت استخوانی کپسول اتیک به‌طور غیرطبیعی رشد می‌کند. در ابتدا، استخوانی که رشد می‌کند نرم است (اتواسپونژیوزیس). اما با گذشت زمان، نواحی نرم سخت‌تر می‌شوند (اتواسکلروز).

هنگامی که رشد غیرطبیعی بافت استخوانی ادامه می‌یابد و اطراف استخوان رکابی (یا سایر استخوانچه‌های گوش میانی) گسترش می‌یابد، توانایی ارتعاش و انتقال صدا را محدود می‌کند، مانع از فرایند شنوایی می‌شود و منجر به کم شنوایی می‌شود.

در موارد نادر‌، رشد غیرطبیعی بافت استخوانی روی گوش داخلی اثر می‌گذارد و باعث کم شنوایی حسی‌عصبی و گاهی‌اوقات مشکلات تعادلی می‌شود. کم شنوایی آمیخته هنگامی اتفاق می‌افتد که اتواسکلروز استخوان‌های کوچک گوش میانی (کم شنوایی انتقالی) و حلزون یا سلول‌های موئی گوش داخلی (کم شنوایی حسی‌عصبی) را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

درست است که بافت استخوانی در بدن خودش را بازسازی می‌کند. اما در اتواسکلروز، این بازسازی استخوان از بین می‌رود. هنگامی که پیشرفت می‌کند، نتیجه کاهش شنوایی است که به‌طور معمول با گذشت زمان بدتر می‌شود.

معمولا افراد فقط پس از رسیدن رشد غیرطبیعی استخوان به استخوانچه رکابی یا سایر استخوانچه‌ها، متوجه می‌شوند که به اتواسکلروز و کم شنوایی مبتلا هستند. پزشکان به این بیماری «اتواسکلروز بالینی» می‌گویند، به این معنی که فرد علائم این اختلال را نشان می‌دهد. افراد همچنین می‌توانند دچار اتواسکلروز شوند و هرگز متوجه آن نشوند زیرا به اندازه کافی پیشرفت نمی‌کند که علائم ایجاد شود. متخصصان این عارضه را  histological otosclerosis  می‌نامند و بیشتر از اتواسکلروز بالینی اتفاق می‌افتد. 

علل موثر بر بیماری اتواسکلروز کدامند؟

جوامع پزشکی و تحقیقاتی فهمیده‌اند که چه اتفاقی برای گوش در نتیجه اتواسکلروزیس رخ می‌دهد، اما آنچه در واقع باعث این اختلال می‌شود نامشخص است. تفکر فعلی به این اعتقاد متکی است که احتمالا بین عوامل متعدد تعامل وجود دارد و این‌که ممکن است فقط عامل ژنتیکی کافی نباشد. بسیاری از متخصصان معتقدند که اتواسکلروز ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی، هورمونی و یا عوامل دیگر است.

تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است اتواسکلروز به نوعی به موارد زیر مرتبط باشد:

• ژنتیک: تخمین‌ها متفاوت است، اما بسیاری (شاید تا 50٪) از مبتلایان به این اختلال، ژن مرتبط با آن را دارند. آمارها همچنین نشان می‌دهد که اگر یکی از والدین آن را داشته باشد، احتمال ابتلا به اتواسکلروز 25 درصد و در صورت وجود در هر دو والدین، این احتمال دو برابر (50 درصد) است.

اما چند سوال: چرا همه افرادی که سابقه خانوادگی بیماری اتواسکلروز را دارند، به آن مبتلا نمی‌شوند؟ و چرا برخی از افراد بدون سابقه خانوادگی به آن مبتلا می‌شوند؟ تحقیقات همچنان برای شناسایی و درک بهتر ژن‌های واقعی درگیر در اتواسکلروز در حال انجام است.

• بارداری: به نظر می‌رسد الگویی وجود دارد که در آن زنان علائم اتواسکلروز را در طول یا بلافاصله پس از بارداری نشان دهند. برای این زنان، کم شنوایی با سرعت بیشتری پیشرفت می‌کند. در مطالعه‌ای، زنان مبتلا به اتواسکلروز در هر دو گوش بعد از یک بار بارداری 33 درصد کاهش در شنوایی‌شان احساس کردند. شرکت‌کنندگان در این مطالعه همچنین با هر بارداری بعدی کاهش بیشتری نشان دادند. کارشناسان تصور می‌کنند که تغییرات هورمونی در دوران بارداری ممکن است اتواسکلروز را بدتر کند.
• سرخک و یا سایر عفونت‌های ویروسی: برخی از متخصصان معتقدند که ممکن است ویروسی با اتواسکلروز و سرخک ارتباط داشته باشد. آن‌ها گمان می‌کنند که عفونت ویروسی باعث بروز این اختلال می‌شود. تحقیقات انجام شده بر روی نمونه‌های استخوانی و بافتی از گوش افراد مبتلا به اتواسکلروز، شواهدی در مورد ویروس سرخک نشان داده است، اگرچه در همه نمونه‌ها مشاهده نشده است. علاوه بر این، مطالعات کاهش قابل‌توجهی در ابتلا به اتواسکلروز در افرادی که علیه سرخک واکسینه شده‌اند، نشان می‌دهند.
• ضربه و شکستگی‌های تنشی: کارشناسان اظهار داشته‌اند که شکستگی‌های تنشی در استخوان‌های گوش و به‌ویژه بافت استخوانی اطراف گوش داخلی ممکن است افراد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اتواسکلروز قرار دهد.
• خود ایمنی: برخی محققان معتقدند که ممکن است اتواسکلروز با واکنش خود ایمنی بدن مرتبط باشد. این نوع پاسخ معمولا هنگامی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن دچار سردرگمی می‌شود و در برابر بافت سالم بدن مانند عامل بیماری عمل می‌کند. غالبا عوامل محیطی و ژنتیکی در فعال شدن واکنش خود ایمنی بدن نقش دارند.

به‌طور واضح، اتواسکلروز بیماری پیچیده‌ای است. پیچیدگی و عدم دسترسی نسبی به گوش داخلی باعث می‌شود که در درک کامل آن با چالش‌های دیگری مواجه شویم.

نحوه شخیص اتواسکلروز

وقتی فرد جوانی دچار کم شنوایی می‌شود و به‌تدریج کم شنوایی آن بیشتر می‌شود، باید به متخصص گوش و حلق و بینی و یا شنوایی‌شناس (ادیولوژیست) مراجعه کند.

چنانچه این فرد کم شنوایی انتقالی در فرکانس‌های پایین (بم) داشته باشد و یکی از اعضا خانواده او هم مبتلا به کم شنوایی انتقالی است،  در گروه افرادی قرار می‌گیرد که بیشتر در معرض خطر ابتلا به اتواسکلروز هستند.

تشخیص به‌طور معمول شامل بررسی وضعیت پزشکی و سوابق سلامت خانواده فرد، معاینه گوش با اوتوسکوپ، تست شنوایی‌سنجی و گاهی‌اوقات، سی‌تی اسکن (CT) است. تشخیص افتراقی از سایر موارد که به‌طور بالقوه می‌توانند همین علائم را ایجاد کنند، بخش مهمی از روند تشخیص نیز است. 

بهترین روش درمان اتواسکلروز

درمان اتواسکلروز بستگی به شرایط فرد، میزان علائم و تصمیماتی دارد که پزشک و فرد مبتلا می‌گیرند.

روش‌های مختلفی که برای درمان و یا مدیریت اتواسکلروزیس استفاده شده است شامل موارد زیر می‌شود:

• صبر کنید و منتظر بمانید: اتواسکلروزدر افراد مختلف ممکن است روند متفاوتی از نظر میزان و پیشرفت داشته باشد. همه افراد مبتلا به اتواسکلروز دچار کم شنوایی متوسط تا شدید نمی‌شوند. برای برخی، این اختلال ممکن است با سرعت بسیار کندتری پیش رود. با توجه به میزان ضعف شنوایی، سلامتی فرد و سایر عوامل فردی، متخصصان ممکن است روش تماشا و انتظار (watch and wait) را توصیه کنند. این معمولا شامل تست شنوایی‌سنجی به‌طور منظم است.
• سمعک: بسیاری از افراد مبتلا به اتواسکلروزیس از سمعک برای جبران کم شنوایی استفاده می‌کنند. سمعک‌ها صدا را تقویت می‌کنند و می‌توانند بر اساس نیازهای شنوایی فرد برنامه‌ریزی شوند. این افراد می‌توانند از انواع سمعک‌ها استفاده کنند، اما با توجه به این‌که تمایل دارند که سمعک‌شان دیده نشود، سمعک نامرئی برای آن‌ها بهترین انتخاب است. متخصصان شنوایی می‌توانند به فرد مبتلا به اتواسکلروز در مورد انواع سمعک و فن‌آوری‌هایی که مناسب نیازهای فرد است، مشاوره دهند.
• مکمل فلوراید سدیم: برخی پزشکان به امید کند کردن پیشرفت بیماری، این مکمل‌های غذایی را به مقدار معینی و طبق زمان‌بندی مشخصی تجویز می‌کنند. بااین‌حال، با توجه به محدودیت‌های موجود در تحقیقات، کارشناسان همچنان در مورد اثربخشی و مناسب بودن استفاده از این مکمل‌ها اختلاف نظر دارند و با هم بحث می‌کنند.
• عمل جراحی اتواسکلروز: پزشک ممکن است در صورت پیشرفت اتواسکلروز یک جراحی تخصصی به‌نام «استاپدکتومی» را پیشنهاد کند. در طی این روش، جراح استخوانچه رکابی را جدا می‌کند و آن را با پروتز- استخوانچه رکابی مصنوعی- جایگزین می‌کند. متخصصان پیش از توصیه به این عمل اتواسکلروز گوش بسیاری از عوامل فردی را در نظر می‌گیرند.

استاپدکتومی می‌تواند به برخی افراد کمک کند. اما مانند همه انواع جراحی‌ها، عوارضی دارد. یکی از عوارض بعد از عمل اتواسکلروز بدتر شدن کم شنوایی است که در موارد نادر اتفاق می‌افتد.

اگر در هر دو گوش اوتوسکلروز دارید، جراح ابتدا یک گوش شما را عمل می‌کند. پس از آن، باید حداقل 6 ماه صبر کنید تا جراحی روی گوش دیگر شما انجام شود.

اکنون، هیچ درمانی برای اتواسکلروز وجود ندارد. اما تحقیقات با هدف رسیدن به درمان‌های دارویی بی‌خطر و مؤثر برای درمان این اختلال ادامه دارد.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید

کم ­شنوایی می­‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد و فقط پزشک گوش و حلق و بینی یا شنوایی‌شناس می­‌تواند تشخیص صحیح را انجام دهد.

به همین دلیل، اگر مشکل شنوایی دارید یا اگر مشکلات شنوایی شما با گذشت زمان بدتر شد، همیشه بهتر است با شنوایی‌شناس در ارتباط باشید.

آزمایش‌­هایی که می­‌توانند به تشخیص اتواسکلروز گوش کمک کنند عبارتند از:

• اودیومتری: این تست به بررسی نوع و میزان شنوایی شما کمک می­‌کند.
• تمپانومتری: این تست به بررسی این‌که آیا گوش میانی شما صدا را آن­‌طور که باید انتقال می‌دهد یا خیر.
• سی‌­تی‌اسکن: این آزمایش می‌­تواند به آشکارسازی رشد غیرعادی استخوان یا آسیب در داخل گوش شما کمک کند.

به­‌عنوان یک قاعده کلی، گزینه‌­های درمانی شما به سطح کم­ شنوایی­ که تجربه کرده‌­اید بستگی دارد. برای کم­ شنوایی ملایم، پزشک ممکن است نظارت بر علائم شما را توصیه کند. شما همچنین می‌­توانید سمعک را امتحان کنید.

برای کم ­شنوایی شدید، ممکن است نیاز به استاپدکتومی یا استاپدوتومی داشته باشید. این جراحی­‌ها می‌­توانند شنوایی شما را با جایگزینی بخشی یا تمام استخوان مسدودشده با پروتز بهبود بخشند.

نتیجه‌گیری

افراد مبتلا به اتواسکلروز باید با پزشک خود در مورد چالش‌هایی که با آن روبرو هستند صحبت کنند و به دنبال حمایت حرفه‌ای مناسب باشند. پیروی از سبک زندگی سالم به افراد کمک می‌کند که استرس ناشی از هرگونه اختلال شنوایی را بهتر مدیریت کنند.

این سبک زندگی شامل کاهش استرس، تا حد امکان ورزش منظم و با تایید پزشک، رژیم غذایی سالم، خواب کافی و جلوگیری از نیکوتین و سایر مواد ناسالم است. به‌طور کلی، درمان هر نوع کم شنوایی با عمل جراحی یا استفاده از سمعک منجر به بهبود کیفیت زندگی می‌شود.

منبع:  سمعک ساعی